از این دنیا و آدماش یاد گرفتم ...

یاد گرفتم حتی اگه عاشق شدم به رومم نیارم

که اصلا" کسی هست که من عاشقش شدم...

یاد گرفتم اگر کسی باهام نامهربونی کرد

خیلی زود فراموشش کنم...

یاد گرفتم اگر کسی دلمو شکوند،

من دل کسی رو نشکونم...

یاد گرفتم نزارم کسی اشکهامو ببینه...

یاد گرفتم نزارم کسی بفهمه تو دلم چی میگذره

 و بخواد برام دل بسوزنه...

یاد گرفتم تو این دنیا به جز خودمو

خدام به کسی تکیه نکنم...

یاد گرفتم راز دلمو به هیچکس نگم

بجاش رازدار خوبی باشم...

یاد گرفتم غرور کسی رو زیر پاهام له نکنم،

نزارم کسی غرورموبشکونه...

یاد گرفتم هیچ وقت التماس کسی نکنم

جز همونی که بالا سرمه...

یاد گرفتم که برای رسیدن به هدفم

 دیگران را بازیچه قرار ندم...

یاد گرفتم دوستی یک حادثه است و جدایی قانون...

یاد گرفتم هر گناهی که کردم کردم

 ولی حرمت دل کسی رو نشکنم...

یاد گرفتم دنیا برام هرچی رقم زد

 قبول کنم و دم نزنم...

یاد گرفتم که همیشه همه ی اینا یادم باشه...

یاد گرفتم اینا همش درس های دنیاس...

آره دنیا به آدماش درس میده و بعضی وقتا

این دنیا چه پست و زشته...

دلم عجیب گرفته…

دل‌گیرم از آدمک‌هایی

که تنها سایه‌ای هستند

از تمام آنی که می‌نمایند

دل‌گیرم از نقاب‌هایی که بر چهره می‌کشند

دل‌گیر از صورتک‌ها…

من نمی‌فهمم…

به خدا که من نمی‌فهمم…

نمی‌دانم چرا آدم‌ها تنها برایِ یک تجربه،

یک تصور، یک خیال،

یک عطش برای سر دادنِ ترانه‌ی تشنگی،

وخیالِ خامِ آنچه هیچ‌گاه نیستند،

زندگی آدم دیگری را به بازی می‌گیرند؟!

به خدا من نمی‌فهمم…

نمی‌فهمم چگونه شد که در این

 عصر آهن و اصطکاک

این‌چنین تصوارت آهنین و قلب‌های سخت

و ذهن‌های جامدی شکل گرفت…

این همه آهن، این همه سختی، این همه جهل،

این همه صورتک…

و این همه من، تنها، خسته، ...

آی آدم‌ها! آدم‌ها، آدم‌ها، آدمک‌ها…

آدم‌هایی که به هوسِ سرک کشیدن

 به یک دیوارِ کوتاه

بی‌نیاز از چهارپایه و نردبان

سر خم می‌کنید و

آرامشِ آن‌سویِ دیوار را می‌ستانید :

به خدا

آن آدمِ ساده که دیوارِ دلش کوتاه است،

وسیله‌ی برای ابراز و ارضای عقده‌ها

و آرزوهایِ تو نیست!

تو را به خدا، اینقدر سرک نکشید

در این عصرِ صورتک‌های دروغین

دنیا بیش از همیشه به سادگیِ ساده‌ها

محتاج است

تو را به خدا اینقدر آزارشان ندهید

بگذارید سادگیِ دوست‌داشتن‌های بی دلیل

افسانه‌ای در قصه‌های کودکی‌مان نباشد

بگذارید که سال‌ها بعد

سادگانِ دل‌داده

پاکیِ دوست‌داشتن‌های بی‌دلیل

و عشق‌های جاودانه را

تنها در انیمیشنِ سیندرلا جستجو نکنند.....

گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که خودت

انگشت به دهان می مانی...

گاهی دلتنگی هایی داری که فقط باید

 فریادشان بزنی اما سکوت می کنی ...

گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات...

گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری

 انگیزه ای برای فردا نداری و حال هم که...

گاهی فقط دلت میخواهد زانو هایت را تنگ

در آغوش بگیری و گوشه ای

 گوشه ترین گوشه ای...که می شناسی بنشینی

 و"فقط" نگاه کنی...

گاهی چقدر دلت برای یک خیال

 راحت تنگ می شود...

گاهی دلگیری...شاید از خودت.

به خدا دست خودم نيست اگر مي رنجم

يا اگر شادي زيباي تو را

به غم غربت چشمان خودم ميبندم
من صبورم اما..

چقدر با همه ي عاشقيم محزونم!

و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ

مثل يک شبنم افتاده زغم مغمومم

من صبورم اما...

بي دليل از قفس کهنه ي شب ميترسم

بي دليل از همه ي تيرگي تنگ غروب

و چراغي که تو را از شب متروک دلم دور کند

من صبورم اما...

آه اين بغض گران،صبر چه مي داند چيست؟

سلام.....خوبین؟من صبا هستم.....امیدوارم بتونم مطالبی بذارم که ازش خوشتون بیاد.......دوستون دارم.....راسی وب پرواز به بیکرانه ها هم مال منه....بهش سر بزنید و نظر بذارین.......اماده ی تبادل لینکم.......نظر یادتون نره..........